W treningu stosuje się praktyki poprawiające zdolności motoryczne człowieka: kondycyjne (siłę, wytrzymałość i szybkość) i koordynacyjne (równowaga, reakcja, orientacja, różnicowanie parametrów ruchu, rytmizacja, stabilność gibkość i sprzężenie).
Osoby cierpiące na chorobę Parkinsona uczą się synchronizacji ruchu kończyny górnej z kończynami dolnymi, co jest nieodzownym elementem wielu czynności.
Ćwiczący decyduje o stopniu trudności ćwiczenia, gdyż to on decyduje o kącie zgięcia stawów i zakresie ruchu.
Osoba ćwicząca uczy się poruszać w sposób płynny.
Aktywność fizyczna opóźnia narastanie zaburzeń ruchowych w chorobie Parkinsona i wydłuża funkcjonalną niezależność chorego ponieważ prawidłowo zaprogramowane ćwiczenia działają neuroprotekcyjnie, opóźniając postęp choroby.
Ćwiczenia zmniejszają ryzyko upadku, zarówno poprzez poprawę równowagi funkcjonalnej i sprawności fizycznej, a także poprzez zmniejszenie lęku przed upadkiem.
Świadome napinanie konkretnych grup mięśniowych podczas spokojnego ruchu sprzyja tworzeniu nowych szlaków nerwowych w mózgu, co jest niezwykle ważne przy istniejących w chorobie Parkinsona uszkodzeniach istoty czarnej.
Zajęcia z wielkim oddaniem prowadzi Anna Wojciechowska. Są dostosowane do możliwości osób o specjalnych potrzebach